Wszystko wskazuje na to, iż Aevinowie to starożytna rasa pamiętająca czasy Prastarego Świata, kiedy na Aerdzie panowali Pradawni, a na ziemi nie znano niedoli. Gdy nastąpiły czasy Boskiego Pokarania, Aevinowie byli zaledwie małym ludem kryjącym się w cieniu Pradawnych. Gdy cywilzacja Pradawnych upadła, a ostatni z nich uciekli do Podziemia lub popadli w barbarzyństwo, Aevinowie stali się panami niemal całej Wschodniej i części Zachodniej Aerdy, a również rozległych terytoriów na innych kontynentach.
Zgodnie z legendą krążącą pośród ludów, po latach Boskiego Pokarania, dnia, gdy chmury pyłu w końcu odsłoniły słońce, pierwszymi Aevinami, którzy je zobaczyli, było plemię dziś zwane Ayvin N’Issath – ich skóra zmieniła kolor na srebrny, a sami osiedlili się na wschodnim wybrzeżu Aerdy by móc zawsze wschody słońca podziwiać tam, gdzie ujrzeli je pierwszy raz – w pełnej okazałości, wyłaniające się z Oceanu. Ayvin N’Eyin – Aevinowie Górowania – wyszli ze swych leśnych kryjówek, gdy słońce świeciło wysoko na niebie – stąd ich skóra ma piękny, złoty kolor. Aiyven N’Ienna – goście na Aerdzie - słońcem zachwycali się dopiero, gdy te już chowało się na zachodzie – stąd ich skóra ma kolor krwistoczerwony. Ayvin N’Valyen – Aevinowie Nowiu, zgodnie ze swym zwyczajem dzień spędzili w jaskiniach lub w cieniu gór, a ze swych kryjówek wyszli dopiero nocą – ich skóra nabrała koloru nocnego nieba. Karnacja pozostałych ludów Aevinów zyskała taki kolor, jaki miało światło odbijające się od ich otoczenia. Tak więc Aywin Na’Qalh (Szmaragdowi), mają skórę koloru rozległych zachodnioaerdyjskich stepów, a twarz Ayvin N’Ema pokrywa barwnik koloru Oceanu.
Aevinowie wydają się skromnie zbudowani, lecz często pod pozorami lekkiej sylwetki może drzemać znaczna siła. Pewnym jednak jest to, iż niewiele ludów Aerdy może mierzyć się z Ayvin pod względem zwinności i zręczności. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni mierzą zwykle około 5 stóp, lecz mogą wystąpić drobne wahania średniej zależnie od konkretnego ludu. Przedstawiciele ludów Ayvin dojrzewają około 50 roku życia, licząc według liczącego 432 dni kalendarza słonecznego. Ciała i umysły Aevinów odporne są na starzenie – przedstawiciele tej rasy mogą dożyć nawet 250 lat, lecz średnio Aevinowie umierają między 150 a 200 rokiem życia. Ayvin są opanowani, nieskłonni do pochopnych decyzji i niepotrzebnego ryzyka. Pod wpływem silnych przeżyć opanowanie Aevinów zwykle zmienia się w skrajne emocje – gdy Aevinowie kochają lub nienawidzą – robią to z całego serca. Kulty Ayvin w ten czy inny sposób opierają się na oddawaniu czci bezimiennej Bogini Matce. Świątynia znajduje się w każdym większym mieście, którego w niewielkiej odległości otacza sieć wsi. Język N’Ayvin jako dziedzictwo starożytności jest starannie pielęgnowany, różnice w literackim języku są niewielkie, a zróżnicowanie dialektów nie uniemożliwia komunikacji, choć może ją znacznie utrudnić. Jeszcze wiele lat zabierze mi zgłębienie wszystkich niuansów tego subtelnego języka, a zwłaszcza niezwykle skomplikowanej mowy pisanej, być może jednak wkrótce będę gotowa opisać wszystko to, czego udało mi się nauczyć.
Leira ha Vodmar, siostrzenica Wielkiego Księcia Hradmira
Listy do Mędrców, z dalekich podróży pisane
rok 2265 Ery Zarania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz